Loonsanctie na WIA aanvraag: Hoeveel mag van werkgevers worden verwacht?

Recentelijk begeleidde ik een casus waarin een werknemer met forse mentale beperkingen door de bedrijfsarts werd vrijgesteld van specifieke spoor 2- werkzaamheden, focus werd verlegd naar het versterken van het mentale welzijn van werknemer. Werkgever en spoor-2 adviseur hebben dit advies nauwgezet opgevolgd.

Na de WIA-aanvraag werd de werkgever geconfronteerd met een loonsanctie. Volgens het UWV was het medisch gezien niet aannemelijk dat er gedurende 104 weken nauwelijks re-integratiemogelijkheden bestonden, ondanks dat de werkgever volledig handelde conform het advies van de bedrijfsarts. Dit onderstreept een essentieel principe binnen de Wet verbetering poortwachter: de werkgever draagt de eindverantwoordelijkheid voor re-integratie en moet hierin een proactieve rol vervullen. In dit geval had dat kunnen betekenen dat tijdig een deskundigenoordeel werd aangevraagd bij een wijziging in de belastbaarheid van de werknemer

De impact op werknemer en werkgever De gevolgen van dit systeem gaan verder dan alleen financiële sancties voor de werkgever. In deze casus heeft de werknemer, die altijd over haar grenzen heen werkte, de situatie als stressvol en frustrerend ervaren. Ze voelde zich door het betoog van de verzekeringsarts niet gezien of erkend, wat haar herstel niet ten goede komt. Voor de werkgever versterkte dit de onzekerheid over wat daadwerkelijk nodig is om aan de wet te voldoen.

In dit geval werd de werkgever geadviseerd geen bezwaar te maken tegen de loonsanctie, gezien de geringe kans op succes. Maar is dit advies terecht? Wat is een realistische en werkbare aanpak voor werkgevers binnen de huidige re-integratieregels?